Best practicen voor het Diagnostiseren van Systemische Autoinflammatory-Ziekten

De bijgewerkte richtlijnen wijzen op uitgebreid gebruik van volgende-generatie het rangschikken, onlangs geïdentificeerde causatieve genen, en geëvolueerd begrip van overervingspatronen voor zeldzame ziekten met overlappende symptomen.
De wijdverspreide implementatie van volgende-generatie die (NGS)-methodes, samen met identificatie van nieuwe genen verbonden aan en een nieuw inzicht in overervingspatronen rangschikt voor systemische autoinflammatory ziekten (SAIDs), leidde de Internationale Maatschappij van Systemische auto-Ontstekingsziekten (ISSAID) en het Europese Moleculaire Netwerk van de Geneticakwaliteit tot updaterichtlijnen bij het diagnostiseren van SAIDs.
De best practicerichtlijnen, die in de April-kwestie van Klinische Chemie verschijnen, bieden ook informatie voor gezondheidszorgvaklieden en genetici aan om ontsteking-gerichte behandelingen geschikt te diagnostiseren en te beheren. Bovendien helpen de richtlijnen om juiste gevolgtrekkingen over DNA-varianten voor SAIDs-zulke te maken zoals om al dan niet om als een bepaald genotype voor ziekte, Marielle van Gjin, Doctoraat, van de Universiteit van het Ministerie van Groningen van Genetica in Nederland, en de overeenkomstige auteur van de richtlijnen bevestigend te beschouwen. „Ongeveer 1.300 DNA-varianten in de acht genen zijn geclassificeerd door deskundigen, en een consensusinterpretatie is gemaakt openbaar - beschikbaar, helpend ondeskundige laboratoria met de interpretatie van genetische testresultaten.“
SAIDs omvat familie Mediterrane koorts, deficiëntie van ADA2, haploinsufficiency van A20, mevalonate kinasedeficiëntie, cryopyrin-geassocieerde periodieke syndromen, pyogenic artritis, pyoderma gangrenosum en acne, PSTPIP1-Geassocieerde verwante proteinemia ontstekings, en TNF receptor-geassocieerd periodiek syndroom. SAIDs wordt geassocieerd met een verscheidenheid van symptomen, met inbegrip van koorts, serositis, huidletsels, arthralgia/artritis, scherpe buikpijn, en af en toe, centraal zenuwstelselletsels. De symptomen kunnen onder SAIDs overlappen, echter, onderstrepend het belang om het genetische testen te gebruiken om de voorwaarde van een patiënt nauwkeurig te diagnostiseren, vroege behandeling in werking te stellen, en ernstige complicaties te verhinderen.
Vier erfelijke terugkomende koortsen (HRFs) verbonden aan de genen MEFV, MVK, TNFRSF1A, en NLRP3 waren de eerste groep die onder monogenic SAIDs wordt geïdentificeerd. Zij hebben „een inzicht in SAIDs-physiopathology verstrekt. Een gemeenschappelijk tekort is dysregulation en/of schreef overactivation van intracellular wegen van ingeboren immune cellen,“ de richtlijnauteurs.
De vorige richtlijnen vanaf 2012 werden gebaseerd op de vier meest klassieke genen veroorzakend HRFs, die door Sanger wordt geïdentificeerd rangschikkend, bovengenoemde bestelwagen Gjin. De stijging van NGS, echter, heeft een vereniging tussen HRFs en onverwachte fenotypes, niet-klassieke wijzen van overerving, en postzygotic varianten getoond.
„Tegenwoordig, gebruiken de meeste laboratoria NGS rangschikkend techniek voor het gelijktijdige onderzoek van veelvoudige genen,“ van Gjin verklaarde. „Dit, naast het diagnostiseren van meer patiënten, resulteert ook in meer patiënten die met varianten van onbekende betekenis en/of gemeenschappelijke varianten in veelvoudige genen worden geïdentificeerd.“ Naast nieuwe genen en DNA-varianten, heeft de nieuwe wijzen van overerving en verhoogde genetische en allelic ongelijksoortigheid het genetische testen voor SAIDs complex, die tot dubbelzinnige of misleidende conclusies kon leiden, zij toevoegden gemaakt. Dit verzocht een herwaardering van het genetische kenmerkende protocol.
De nieuwe richtlijnen die door Europese Moleculaire het Netwerkleden van de Geneticakwaliteit worden ontwikkeld werden voorgesteld voor een commissie van deskundigen van ISSAID tijdens een consensusvergadering. Gebaseerd op de ervaring van vele deskundigen en het type van ziekte-veroorzakende veranderingen die in de verschillende genen worden ontdekt, stelden de panelleden „een beslissingsstructuur voor om laboratoria te helpen welke strategie beslissen voor een efficiënte genetische test te kiezen en onnodige opsporing van DNA-varianten van onbekende klinische betekenis te vermijden,“ van Gjin zeiden.
De nieuwe richtlijnen wijzen op het gebruik van de technologie en de aanbevelingen van NGS over vier onlangs geïdentificeerde genen van belang in SAIDs: ADA2, NOD2, PSTPIP1, EN TNFAIP3. De auteurs overwegen ook niet-klassieke pathogene genetische wijzigingen en atypische fenotypes.
Verscheidene belangrijke ontdekkingen begeleiden deze nieuwe richtlijnen. De exemplaar-aantal variaties, bijvoorbeeld, zijn gekend om tot MVK, ADA2, en TNFAIP3 bij te dragen. Om deze reden, „zij zouden voor die wanorde moeten worden overwogen wanneer nr of slechts één verandering kan worden ontdekt,“ van Gjin zeiden.